Mnogi od ucesnika Ateljea Az, nastave svoj rad u nekoj od srednjih, visih ili visokih skola koje se bave razlicitim vrstama umetnosti, bilo primenjene ili likovne, pa i arhitekture koja koja u sebi sazima i primenjenu i likovnu umetnost.
Odlucila sam da vam ovde predstavim neke od ovih skola i smerova u njima.
Inace, mislim da ucenici osnovnih skola, pored svih mogucnosti koje pruzaju savremene komunikacije, nisu dovoljno obavesteni o postojanju srednjih pa i visokih i visih skola ( mislim pre svega na umetnicke) u Srbiji.
Predstavljanje srednjih skola, zapocecu sa skolom u Sapcu-Skola za umetnicke zanate, inace najstarijim skolom te vrste u Srbiji.
Skola u Sapcu ima svoj sajt kojim cu se ja sluziti da bih vam je predstavila.
http://www.suz.edu.rs/data/serbian/skola_profil.html
Smerovi---
pozlatari, juveliri, drvorezbari , graveri, livci,
plasticari, preparatori, stilski krojac, klesari,
grncari, firmopisci
___KLESARI
O smeru
Smer je zastupljen od osnivanja škole i obuhvata četvorogodisnje školovanje. Pored opštih predmeta koji su zastupljeni u svim srednjim školama, tu su prisutni i stručni predmeti: crtanje i slikanje, vajanje, anatomija (na prvoj godini), kaligrafija, teorija forme, materijali i tehnike, estetika, istorija umetnosti ...
Prva godina školovanja obuhvata sledeće praktične predmete: crtanje i slikanje, vajanje, anatomija, kaligrafija, teorija forme. U prvoj godini učenici kroz ove predmete savladjuju osnove crtačke i vajarske veštine koje su osnovni preduslov za rad u materijalu. U sledeće tri godine pored ovih stručnih predmeta učenici prolaze kroz veoma detaljan i pažljivo isplaniran program ovladavanja klesarske veštine kroz praktičan rad.
Kako je škola utemeljena na principima i zahtevima univerzalne prohodnosti u obrazovnom sistemu, sticanjem diplome učenici pored zvanja stiču i pravo upisa na većinu viših škola i fakulteta.
Osnovni zadatak, pored usavršavanja i negovanja klesarske veštine, sastoji se u istinskom rešavanju likovnih problema koji se nameću.
Istorijat zanata
Čin oblikovanja kamena je fenomen kojim su obuhvaćena čovekova trajanja u svim vidovima, nivoima i vremenima. U inicijalnoj vezi čoveka sa kamenom formirani su mnogi prostorni ambijenti, negovala se graditeljska kultura i inspirisala se vajarska misao. U praistoriji, antici, srednjem veku, renesansi ... pa sve do modernog doba kamen je bio jedan od medija i pokretača duhovnog i misaonog razvitka čoveka.
Život sa kamenom ohrabrio je mnoge klesare da obogate svakodnevnicu i vajarskom vokacijom daju pečat i izraz vremenu u kome su živeli.
Ne računajuci iskustva drugih epoha i naroda koji su živeli na ovim prostorima od praistorije preko antike do srednjeg veka, tradicija klesarskog zanata u Srbiji se razvijala veoma sporo i tek je u skorije vreme poprimila značajnije obime.
U srednjem veku u našim krajevima je dominirala vizantijska kultura koja je arhitekturi obilno koristila kamen. Za vreme dinastije Nemanjića dominira crkveno graditeljstvo tzv. "Raška škola". U tom periodu su sagradjene: Studenica, Dečani, Pećka Banja a omiljeni materijal graditelja toga vremena bio je bigar od koga su zidani: Sopoćani, Crkva u Arilju, Gračanica ... U tom periodu skoro da nije bilo reljefnih ukrasa.
Kasnije za vreme Lazarevića i Brankovića razvila se nova arhitektura poznata kao "Moravska škola ". Ta arhitektura se odlikuje kamenim fasadama sa reljefnim ukrasima na portalima, prozorima i lukovima (Lazarica, Kalenic, Ljubostinja) ali izrada tih reljefa je i u tom periodu poverena stranim majstorima koji su dolazili iz Grčke i Dalmacije.
Pošto smo zbog poznatih razloga "preskočili" renesansu (vladavina Osmanlijskog carstva) razvoj klesarskog zanata je sve do XIX veka samo mestimično održan i negovan.
I pored toga, sa uspostavljanjem srpske države u XIX veku i obnove srpske duhovnosti dolazi i do obnove ove zanatske discipline. Vremenom, oko svih značajnijih kamenoloma iz kojih se vadio kamen dolazi i do stvaranja malih klesarskih radionica. Sve do polovine XX veka ova disciplina je bila u razvoju ali sa pojavom mašina i mogućnosti koje su one pružale, dolazi i do gašenja ovakvih radionica, tako da danas imamo samo mali broj sačuvanih mesta ovakve namene.
Uspostavljanje ovog smera u Školi za umetničke zanate 1993. godine predstavlja značajan korak za istoriju srpskog umetničko-zanatskog iskustva kao i u srpskoj umetnosti uopšte. Ovde se sakupljaju postojeće, obnavljaju "zaboravljene" i razvijaju savremene tehnike i veštine klesarskog zanata.
No comments:
Post a Comment